W pobliżu cmentarza Bracia Morawscy załoźyli w drugiej połowie XVIII w. park. Najstarszą jego częścią jest wzgórze Questenberg, obecnie Góra Parkowa. Na przełomie XIX i XX w. obszar pomiędzy wzgórzem a położonym na wschód cmentarzem barci morawskich obsadzono drzewami. Na terenie parku rosną piękne okazy kasztanowców, dębów, buków lip i klonów, a między nimi pomnik przyrody i lipa o obwodzie 4,6 m.
W roku 1975 podczas robót związanych z budową nitki wodociągowej w Piławie Górnej na Górze Parkowej wykonano zbiornik wyrównawczy. |
Wychodnie migmatytówna południowym stoku Góry Parkowej |
|
Na południowych stokach wzgórza, natknąć można się na dawny kamieniołom, w którym pozyskiwano migmatyt (gnejs migmatyzny) na lokalne potrzeby. Stały te należą do jednostki geologicznej zwanej masywem Gór Sowich. Masyw Gór Sowich, który na mapie geologicznej ma charakterystyczny zarys trójkąta, jest jedną z nielicznych jednostek geologicznych, która należy zarówno do Sudetów jak i do bloku przedsudeckiego. Uskok sudecki brzeżny oddziela część sudecką masywu od części przedsudeckiej. Część sudecka została w neogenie podniesiona o około 400 m, w stosunku do części przesudeckiej. Wcześniej, w mezozoiku i paleogenie, sytuacja była odwrotna: część przedsudecka była podniesiona i ulegała erozji. Wskutek tego, obecnie, mimo że blok przesudecki leży morfologicznie niżej niż Sudety, odsłaniają się na nim skały reprezentujące około 5 km głębszy poziom intersekcyjny w stosunku do części sudeckiej.
Masyw sowiogórski zbudowany jest głównie z kilku odmian gnejsów, w części migmatycznych, wśród których podrzędnie występują granulity i amfibolity. Gnejsy sowiogórskie składają się z kwarcu, plagioklazu i biotytu. Rzadszym minerałem jest sillimanit, zazwyczaj wykształcony jako włóknisty fibrolit, który wraz z kwarcem tworzy charakterystyczne nodule (okrągławe bryłki). Są to skały średnio- i gruboziarniste, zbudowane z ziaren mineralnych, których wymiary są o 1-2 rzędy wielkości większe w stosunku do mylonitów (punkt 14). Gnejsy sowiogórskie na bloku przedsudeckim wykazują objawy migmatyzacji, rozumianej jako proces realizujący się najczęściej poprzez częściowe topienie. Migmatyty mają grubsze ziarno niż gnejsy. Najczęstszą teksturą migmatytów sowiogórskich jest tekstura warstewkowa i fałdowa.
Wiek skał wyjściowych dla migmatytów i gnejsów, którymi były skały magmowe lub wywodzące się z nich osady, wynosi około 500 mln lat. Osady te zostały pogrążone na duże głębokości w wyniku ruchów górotwórczych i pod wpływem ciśnienia oraz temperatury uległy przeobrażeniu w gnejsy 395-370 mln lat temu.
|