Wybudowany w 1860 roku, wkrótce po doprowadzeniu linii kolejowej. Jego piękno opiera się na harmonii, doskonałych proporcjach i urodzie ceglanej dekoracji architektonicznej. Na ścianach widoczne są również detale architektoniczne wykonane z granodiorytu kośmińskiego. W czasach świetności mieścił poczekalnię, restaurację i biura. Obecnie nieczynny.

Piława Górna jest dawną stacją węzłową - Oprócz magistrali przedsudeckiej (patrz punkt 10) kursowały stąd pociągi do Kobierzyc - i dalej do Wrocławia. W 1889 roku przyznano fundusze na budowę połączenia Niemczy z Piławą Górną przez Przerzeczyn, a odcinek ten otwarto 15.11.1894 r. rezygnując prawdopodobnie z bezpośredniego połączenia z Dzierżoniowem przez Gilów. Brakujący odcinek Kobierzyce - Jordanów - Łagiewniki otwarto dopiero 1.10.1898 w okresie intensywnego zagęszczenia sieci kolejowej. Ruch osobowy na tej trasie zawieszono 19.11.1995 r. a ruch towarowy w 2001 r.
Stacja w Piławie jest obecnie ważna dla lokalnego ruchu towarowego - m.in. po otwarciu pobliskiego kamieniołomu i posterunku bocznicowego.

Oprócz dworca do dziś zachowały się między innymi domy pracowników kolei, budynek magazynu ekspedycji towarowej i wieża ciśnień. Wieża ciśnień na przełomie XIX i XX wieku zaopatrywała w wodę mieszkańców całej ulicy, ponadto lokomotywy parowe, które przejeżdżały przez Piławę. Przy wieży ciśnień znajduje się studnia głębinowa. Na peronie zachowało się drewniane zadaszenie na stalowych nitowanych wsparciach, a także przejście podziemne z wyjściem na trzy perony. Pod koniec XIX wieku kursowały tędy cztery pary pociągów z wagonami, od I do IV klasy. W latach 30. XX wieku w ciągu doby jeździło przez Piławę czternaście par pociągów pasażerskich, w tym dwa pośpieszne.